a: Zo, zoals ik nu dans, zo zou ik willen dat mijn dans wordt gezien. Zo zou ik willen dat mijn dans wordt begrepen. Zo, zoals ik nu dans, zo zou ik jaloers willen zijn op hoe mijn dans wordt gedanst. Zo zou ik mijn dans willen zien dansen, door mij. Zo zou ik me willen realiseren dat het mijn dans is die ik zie, die ik zie dansen door mij, voor jullie en voor mij. Zo, zo, en zo, zoals ik nu doe, zo zou ik mijzelf duidelijk willen maken dat ik aan het dansen ben, zonder me dat bewust te zijn. En zo, zo, en zo, en zoals ik het nu zeg, zo zou ik het willen vertellen.

w: Goedenacht. Het is iets na middernacht op de middengolf. U luistert naar Radio Insomnia met Willem de Wolf: uw praat voor de vaak, uw stem in de nacht. U mag mij bellen, de lijnen staan open. Dit is een scripted podcast, omdat we denken dat onze woorden net iets nauwkeuriger zijn als we ze eerst opschrijven, herzien en reviseren, dat onze woorden dan net iets nauwkeuriger zijn, levendiger ook, dan als we ze zomaar zouden zeggen, in de impuls, voor de vuist weg. Een scripted podcast – en nu kijk ik even op mijn briefje want dit is een ingewikkelde zin – ‘omdat we denken dat je spontaan niet op je echtst bent’, dat je authentiek wordt in het herschrijven, het schrappen en nog eens herschrijven, van die eerste schamele formuleringen. Een gescripte podcast omdat we theatermakers zijn, we schrijven teksten en dan zeggen we ze. Uiteindelijk doen we niets liever dan dat: tekstschrijven en tekstzeggen en daar weer over schrijven en praten. U kunt ons bellen en zolang er niemand belt praat ik door, zodat u weet dat ik er ben.